The day after, onverwacht wakker worden in het ziekenhuis, twilight zone gevoel, even acclimatiseren.
Zie een man op de gang, niet in artsenkleding, maar hoor hem wel zeggen dat ie liever even alleen met haar gaat zitten. Hartslag gaat versnellen, aparte kamertjes betekent weer moeilijke emotionele gesprekken & ik kan het al nauwelijks bijbenen.
Uiteindelijk geeft het gesprek behalve veel tranen ook rust, er is nu een plan en daar gaat aan gehouden worden. Er gaat zo snel mogelijk met de methotrexaat gestart worden, het groeit te snel en de risico's zijn te groot. Hij is direct en duidelijk, maar ook meelevend.
Hij noemt het pecht, pech op pech op pech. Geef aan dat ik geen vertrouwen heb dat ik nu weer geen pech zal hebben. Een keer goed nieuws, hoe fijn zou dat zijn, maar voorlopig is het nog niet zover.
Hij heeft wel vertrouwen, maar snapt mijn insteek, als je 3x de uitzondering bent in negatieve zin.
Ik moet het volgens hem niet alleen willen doen, mensen toelaten. Je bent een vulkaantje van boosheid, wordt straks maar boos op mij "maar ik ben niet boos op u' wel boos, maar waarop? wist ik het maar, eris niks om boos op te zijn, maar wel alle redenen... het voelt zó oneerlijk, alsof we gestraft worden, maar voor wat dan? en houdt het nog eens op?
heb even geen sport als uitlaatklep, dus wat doe je dan?
Zusters toelaten, mensen toelaten en niet meer toneelspelen..
Ga het wel zien.. eerst beter worden
Ik schrijf deze blog niet voor niks, het is zo ontzettend moeilijk om het erover te hebben en ik wil het ook niet, te emotioneel om het verhaal steeds te vertellen en de wond open te rijten.
de zuster blijft nog even zitten wanneer hij weggaat, ik mag altijd naar hem vragen, voor vragen, maar ook gewoon om even te kletsen. ongelooflijk, zo'n belangrijk persoon en ze overleggen alles wat mijn behandeling betreft, dat geeft wel vertrouwen dat er gebeurt wat het beste is voor mij.
zitten nog even te kletsen, voel me bezwaard dat ik haar van het werk afhoud. 'en je vraagt het hè als je wilt kletsen' ... dat doe ik toch niet "dan blijven we het tegen je zeggen' ... wat een lieverds...
maar vandaag dus meteen starten met de methotrexaat .. en ik vond het al zo spannend, nou ja dan weet ik het maar meteen, het moet toch gebeuren.
de rest van de dag lekker met mijn lief in de rolstoel even weg van de afdeling, in de middag de eerste injectie, die viel wel mee, alleen moet je niet meteen op je rug draaien 'au' kreeg assistentie van mijn overbuurvrouw 'niet op liggen en niet wrijven' Hij gaat tussen je spieren en dan moet je eigenlijk bewegen om het zo snel mogelijk naar de rest van je lichaam te sturen ( en dan het liefst naar die motherf****** natuurlijk ;-)
In de middag komen mijn ouders,mijn vader heeft ooit scheikunde gehad, via servetjes uitleg gekregen met molecuul modellen om te snappen wat de methotrexaat eigenlijk doet én wat de folinezuur doet die ik precies 30 uur later moet innemen. Het is wel heel fijn om te weten wat er nu precies in je lijf gebeurt.
De professorkwam in de middag nog even vragen of het meegevallen was en ging weg met "die boosheid eruit" hahaha ook 's avonds is hij nog gedag komen zeggen met de mededeling dat ik altijd een afspraak met hem mocht maken om wat dan ook te bespreken... pfiew.. echt fijn om te horen...
Ik moet nog in het ziekenhuis blijven, het risico op verdere bloedingen is te groot, bovendien zouden ze nu levensbedreigend zijn omdat ik zoveel ben verloren. Het is weekend dus redelijk rustig, lig met een fijn persoon op de afdeling en we maken samen ook genoeg grapjes, het is bovendien iemand die ook veel teleurstellingen heeft moeten verwerken met betrekking tot het incasseren van slecht nieuws, zo fijn om daar over te kletsen met iemand die je niet zoveel hoeft uit te leggen omdat ze precies snapt wat je doormaakt . Mijn oordoppen zijn gearriveerd, lig niet meer vast aan het infuus, dus nu alleen opletten dat de armen gestrekt blijven om de infuusnaalden niet te voelen en lekker slapen.....
maandag 16 februari: spannend, zullen ze me naar huis laten gaan? Hoe veilig het ook voelt, thuis zijn voelt beter...
8 mensen rond mijn bed.. ~pffff ~ de professor had wel het één en ander van mijn 'dingetjes' doorgegeven"ja hebt nu het verhaal al van zoveel artsen gehoord *grinnik* daar zal ik je verder niet mee vermoeien, wat ons betreft mag je als je wat rond kan lopen en niet meer bloed naar huis ~jabbadabbadoeeeee~ maar als je medicatie geregeld is.
dan is het lang wachten hoor !!
Mijn lief kwam even later dus nu maar gekeken of ik de cafetaria zou redden zonder rolstoel, man wat is het op maandag dan opeens druk en wat is die cafetaria ver weg... !!
maar wel even fijn een uurtje afleiding en meteen vast wat spullen mee naar huis.
beseften opeens dat ik geen schoenen en jas had, was natuurlijk op heel bijzondere wijze gearriveerd...
In de middag kwam mijn eigen arts nog langs, was zo blij om haar te zien! Ze kwam even bij me op het randje van mijn bed zitten, had ook zoiets van. poeh wilden we net met de behandeling beginnen gebeurt er dit, dit hadden we niet verwacht, de professor had haar al helemaal bij gesproken en verder moet de methotrexaat behandeling aangepast worden qua data, dus even wat praktische zaken. Ook hoefde ik geen bloed meer te geven, ze zaten alweer klaar met 4 buisjes ~pardon?~ zat inderdaad weer een driedubbele bestelling in en de rest was ook niet nodig omdat ze zaterdag alles al hadden afgetapt. ( ben op dit moment zuinig op mijn bloed zoals je je wel kan voorstellen)
Of ik toch voor de zekerheid niet liever nog een nachtje wilde blijven, het leek haar wel zo veilig, maar het feit dat mijn lief er de hele tijd zou zijn, ik 'om de hoek woon' en beloofde meteen in aktie te komen wanneer het weer zou beginnen, maakte dat ik weg mocht....
20 minuutjes later was ik op weg naar huis!
mijn ouders zouden die avond met indisch eten van mijn favoriete eettentje in Den Haag langskomen ( ze weten wel hoe ze me aan het eten krijgen ;-) en hebben we een klein feestje gehad!
Wat fijn om weer thuis te zijn ♥
Geen opmerkingen:
Een reactie posten