weer een naald in mijn arm, ik leek wel een junk, polsen, handen elleboogholtes, alles was blauw.
de mevrouw bij de ct-scan was erg lief en ik was meteen aan de beurt
Ik weet dat het voor mezelf erg belangrijk is om mijn aandacht op 'leuke dingen' te richten, het lijstje favoriete IFFR films van een vriendinnetje erbij gepakt en in slakkentempo met de nodige tussenstops naar de bios gegaan. voordeel van een hoop IFFR films is, is dat je eigen 'problemen' opeens helemaal niks lijken. Jeetje wat was het fijn, na alle gebeurtenissen, mededelingen, onderzoeken even de deur uit te zijn, mijn eigen huisje hing zo vol verdriet, moeilijk schakelen...
Afsprakendag.. spannend ! Zou er wat op mijn longen zitten? Zouden mijn hcg waarden gedaald zijn? Het lijkt wel een abonnement want de dag ervoor had ik al in de rij gestaan om te prikken. En oh, wat is het fijn om lieve mensen om je heen te hebben zodat je niet alleen hoeft.
Merk aan mezelf dat ik toch wel onder de indruk ben van een dame in een witte jas, die precies weet wat ik heb. Mijn longen bleken schoon, er was wel een a-typische afwijking, maar dat kon geen kwaad en had niks met de mola te maken.
Jeetje wat waren we blij... Dat stralen van mijn lief en mij was van korte duur, ze wilde me toch wel voorbereiden op wat me hoogst waarschijnlijk te wachten zou gaan staan. Een volledige mola betekent meestal dat de trofoblastcellen in je lichaam zwerven en dat de hcg waarden dat in de komende weken uit zullen moeten wijzen. Een goede waarde is <2. die van mij was nu van 226.000 naar 42.000 gegaan.... nog wat nullen teveel, aldus de arts. Wanneer het hele trofoblastgebeuren je duizelt, kan je hier meer info vinden. Van zwanger.nl naar kanker.nl.
Dat ik me zo duizelig en moe voelde was niet zo gek, mijn hemoglobine was 5,9, het lichaam moest nog even aan de bak met bloed produceren. (Hb van 7,5 is normaal)
Hoe het nu stond met mijn zwangerschapwens?
Bizar.. ik had geen plannen, maar dit, de overwegingen, het hele proces hadden wel wat bij me/ons los gemaakt.
wat moest ik daar nu op zeggen?
om vervolgens door te gaan met de mededeling dat je na een volledige mola een jaar niet zwanger mag worden en als de hcg niet daalde er ook kans is dat mijn baarmoeder eruit moet.
Verslagen gingen we weg.
we zijn daarna een bakkie gaan doen, buiten het ziekenhuis
wat had ze allemaal gezegd?
Mijn lief was nogal verontwaardigd over de opbouw van het gesprek, zo fijn dat hij erbij was!
Ik ging heel anders tegen het gesprek aankijken. ook zoiets, ze ging voor me invullen dat ik waarschijnlijk geen behoefte had aan contact, we zijn er in het gesprek maar niet op in gegaan. hoe kan die vrouw weten dat we niet uit- maar juist naar elkaar toe gegroeid zijn? Hoe dat verloopt is toch voor iedereen anders? dat we elkaar nu juist heel hard nodig hebben en ik me niks fijner voor kan stellen dan lekker bij mijn vriendje liggen?
Ik ben sowieso niet zo van de artsen, in mijn beleving zijn ze over het algemeen heel ziektegericht ( i.p.v. gezondheidsgericht) Heb ik me daar zó in mee laten slepen?
Ik voelde me strijdlustig worden, weg met de verslagenheid.
Ik kan er niks aan doen om mezelf beter te maken, dat voelt wel machteloos aan de andere kant kan ik in ieder geval vertrouwen op de helende capaciteiten van mijn lijf, dat zal zeker helpen. Ook wist maar een selecte kring van alle perikelen en besloot ik het "zij het wat cryptisch' op Facebook te zetten, ik kon tenslotte elk sprankje positieve energie wel gebruiken!
Leuke dingen doen, horen, voelen, meemaken, daar ga ik me de komende tijd op richten...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten