Wanneer je dit leest omdat je zelf n mola hebt, wil ik je laten weten dat dit uitzondering op uitzondering op uitzondering is, of zoals de arts zei pech op pech op pech en de kans dat dit gebeurt klein is ( en zeker als je n partiële mola hebt)
Zaterdag 14 februari: zal ik met n vriendinnetje naar Kijkduin gaan en even uitwaaien of als verrassing naar Oss en mijn adjudant n knuffel kunnen geven? Ik wist het niet zo goed, uiteindelijk huisje op gaan ruimen, vanaf maandag heb ik waarschijnlijk minder puf en 't voelt wel zo fijn als t weer n beetje aan kant is. Ff douchen en dan ook even naar buiten, loopje naar ah. Alles volgens plan tot ik onder de douche vandaan kwam, wat voel ik toch? In stralen voelde ik t bloed lopen, maar dit verbaasde me nog niet. Even later n gevoel alsof je over je nek gaat maar dan beneden, geen controle over. Douche momenteel met n krukje tegen de duizeligheid en ben maar weer onder de douche gaan zitten en toen t niet ophield begon ik me draaiierig te voelen en ben even op de grond gaan liggen. ' waarom had ik mijn telefoon niet boven?' Even later moed verzameld, naar beneden en ziekenhuis gebeld, meteen naar spoedeisende hulp en ik moest gebracht worden. ouders gebeld, die wonen relatief in de buurt en heb ik er graag bij, vriendjelief ... zal ik het hem vertellen? Wil hem niet ongerust maken... toen ik bij n volgende golf op de wc al wat ongeruster werd besloten hem toch te vertellen wat er gebeurde, ik zou t zelf ook willen weten als het andersom was.....moeilijke beslissing. Ondertussen werd t wel n beetje zwart voor mijn ogen dus met hoofd tussen mijn knieën gaan zitten. Hoe je kan nadenken op zulke momenten.
Had bedacht dat ik wel wat kleren moest pakken , mezelf aan moest kleden, wat van dat gekke weefsel in n potje stoppen, misschien hadden ze dat nodig en de crime scene die er ondertussen in mijn huisje aan het ontstaan was maar even vergeten... ondertussen overal een pitstop op de grond gemaakt om t voor elkaar te krijgen.
Maar oh, mijn ouders zouden zo komen, voelde mijn kracht wegvloeien en ik moest wel de deur open doen natuurlijk, ze hebben wel sleutels, maar zolang die van mij in de deur zitten werd t niet wat, daarom maar even op een kiertje zetten.
Nooit aan gedacht om 112 te bellen, ik dacht ik ga wel even tegen de keukendeur zitten en ik loop zo naar beneden ~hahahahahahaha~
Goed plan van mezelf bedacht ik me terwijl ik omviel, appte ouders dat ik wel aan het outgaan was, gelukkig hadden ze sleutels mee, vriendje had heel toevallig op zijn telefoon gekeken, belde me en hoorde aan mijn stem dat t mis was en ging meteen n chauffeur regelen. Dat hoefde voor mij allemaal niet, laten we eerst kijken hoe het gaat, ik wilde hem daar niet weghalen maar had geen kracht meer om waar ook maar weerstand tegen te bieden. Snelle hakken op de gallerij, wat was ik blij, ik had t zó koud. Merkte pas aan mijn ouders hoe mis het eruit moest zien en misschien ook wel was. Meteen 112 gebeld, ambulance was er gevoelsmatig binnen n paar seconden, lag nog steeds op de grond in de gang toen de ambulance mevrouw binnen kwam ( vond het nog steeds wel meevallen, wat n toestand om mij)
Dat was wel snel over, t ging mis ik merkte t aan de mensen om me heen, door t bloedverlies was er geen ader te vinden en ze prikte een paar keer in min hand en de pijn was dermate dat ik mezelf weg voelde zakken, mijn moeder die het allemaal in de gaten hield vroeg of ze niet ergens anders kons prikken, ze ging het in mijn arm proberen gaf aan dat ik me maar moest laten gaan, maar omdat t niet goed voelde kon ik dat niet. Ik was op dat moment verbaasd hoeveel je je lichaam kan sturen met je hoofd, ik wilde niet out en het gebeurde dus niet. Ondertussen hoorde ik aan alle zware mannenstemmen dat de brandweer was gearriveerd. Er was paniek, mijn bloeddruk zakte heel snel .. dat was t moment dat ik me realiseerde dat t echt niet goed met me ging. T 'bij' blijven zou me niet lang meer gaan lukken.
Ik kreeg dekens over me heen werd ergens opgetild en opeens ging ik over de railing van de gallerij en lag ik in een bakje. Zwaailichten in de hele straat en geen huis waar geen mensen voor het raam of op het balkon stonden, 2 tellen later lag ik in de ambulance, of miste ik n stukje?'
Gelukkig woon ik om de hoek van het ziekenhuis, er was duidelijk paniek, terwijl ik me door t infuus wat beter ging voelen, moesten ze toch wachten omdat er nog iets niet goed was 'je lichaam is in shock' ohw? en met zwaaiende sirenes lag ik in n paar tellen later in de traumakamer, er kwamen als in n film n stuk of 10 mensen om me heen die aan alle kanten van alles met me gingen doen.
Had bedacht dat ik wel wat kleren moest pakken , mezelf aan moest kleden, wat van dat gekke weefsel in n potje stoppen, misschien hadden ze dat nodig en de crime scene die er ondertussen in mijn huisje aan het ontstaan was maar even vergeten... ondertussen overal een pitstop op de grond gemaakt om t voor elkaar te krijgen.
Maar oh, mijn ouders zouden zo komen, voelde mijn kracht wegvloeien en ik moest wel de deur open doen natuurlijk, ze hebben wel sleutels, maar zolang die van mij in de deur zitten werd t niet wat, daarom maar even op een kiertje zetten.
Nooit aan gedacht om 112 te bellen, ik dacht ik ga wel even tegen de keukendeur zitten en ik loop zo naar beneden ~hahahahahahaha~
Goed plan van mezelf bedacht ik me terwijl ik omviel, appte ouders dat ik wel aan het outgaan was, gelukkig hadden ze sleutels mee, vriendje had heel toevallig op zijn telefoon gekeken, belde me en hoorde aan mijn stem dat t mis was en ging meteen n chauffeur regelen. Dat hoefde voor mij allemaal niet, laten we eerst kijken hoe het gaat, ik wilde hem daar niet weghalen maar had geen kracht meer om waar ook maar weerstand tegen te bieden. Snelle hakken op de gallerij, wat was ik blij, ik had t zó koud. Merkte pas aan mijn ouders hoe mis het eruit moest zien en misschien ook wel was. Meteen 112 gebeld, ambulance was er gevoelsmatig binnen n paar seconden, lag nog steeds op de grond in de gang toen de ambulance mevrouw binnen kwam ( vond het nog steeds wel meevallen, wat n toestand om mij)
Dat was wel snel over, t ging mis ik merkte t aan de mensen om me heen, door t bloedverlies was er geen ader te vinden en ze prikte een paar keer in min hand en de pijn was dermate dat ik mezelf weg voelde zakken, mijn moeder die het allemaal in de gaten hield vroeg of ze niet ergens anders kons prikken, ze ging het in mijn arm proberen gaf aan dat ik me maar moest laten gaan, maar omdat t niet goed voelde kon ik dat niet. Ik was op dat moment verbaasd hoeveel je je lichaam kan sturen met je hoofd, ik wilde niet out en het gebeurde dus niet. Ondertussen hoorde ik aan alle zware mannenstemmen dat de brandweer was gearriveerd. Er was paniek, mijn bloeddruk zakte heel snel .. dat was t moment dat ik me realiseerde dat t echt niet goed met me ging. T 'bij' blijven zou me niet lang meer gaan lukken.
Gelukkig woon ik om de hoek van het ziekenhuis, er was duidelijk paniek, terwijl ik me door t infuus wat beter ging voelen, moesten ze toch wachten omdat er nog iets niet goed was 'je lichaam is in shock' ohw? en met zwaaiende sirenes lag ik in n paar tellen later in de traumakamer, er kwamen als in n film n stuk of 10 mensen om me heen die aan alle kanten van alles met me gingen doen.
En weer andere artsen, de gynaecologen waren al opgetrommeld door mijn eigen telefoontje. Zal de overleggen en preken besparen, ik ken t verhaal nu wel, werd op n gegeven moment ging mijn hart zo te keer doordat ik het gevoel kreeg dat ze van alles voor mij gingen beslissen dat het apparaat aan alle kanten over de rooie ging. Warme dekens, verschillende vloeistoffen toegevoegd hebben gekregen en ik kreeg weer wat meer besef, houd sowieso graag mijn koppie erbij. Beslis graag zelf ook nog mee met wat er met mijn lijf gebeurt, dat werd hen snel duidelijk. Was bovendien ook verbaasd, op zich toch goed dat mijn lijf die nare indringers eruit wilde gooien? Ja okay volgende keer liever wat meer gedoseerd ...
Op een gegeven moment kon ik niet meer luisteren, alsof ze een college tegen me af stond te draaien en heb dat aangegeven, jeetje wat ergerde ik me aan dat toontje, Haar supervisor ( denk ik ) vroeg me wat voor werk ik deed .. huh? Je kan zo snel analyseren en duidelijk aangeven wat je wilt. misschien om me af te leiden of om het even ergens anders over te hebben? de ander gaf in ieder geval aan ook 'normaal' te kunnen praten, dat scheelde alweer. Het voelde zo bizar, doordat ze bang waren voor meer bloedingen wilden ze mijn baarmoeder eruit halen, maar de kans was er nog steeds dat ik dan de chemo moest, ik wist dat als ik chemo krijg er kans is dat ik mijn baarmoeder kan houden, ik heb wel genoeg te verwerken zonder dat dat erbij komt en ik snapte niet waarom we ons niet gewoon aan het plan konden houden ( wat ik met voor mij met wildvreemde artsen moest bespreken en sowieso niet goed voelde )
Ik kreeg het ook eindelijk weer wat warmer en daar kwam mijn lief aangelopen, de manier waarop iemand naar je kijkt kan je zó bewust maken van je eigen situatie. heftig, wat deed ik hem allemaal aan? Via de krochten van het ziekenhuis naar de andere kant en uiteindelijk lag ik weer op mijn oude afdeling, waar ik warm werd opgevangen door de mensen die daar werkten. Mijn infuus was in de paniek en snelheid niet zo handig ( en fijn) geprikt dus mijn infuus ging de hele tijd piepen, al snel een zuster zover gekregen dat ik zelf wist hoe ik hem moest resetten ;-) bezorgde mensen op de hoogte gesteld ( lekker typen met gestrekte armen:-p) en toen was het tijd om te gaan slapen / de dag een beetje te verwerken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten