Maandag 19 januari 2015, even na negenen meldden wij ons op de afdeling "Urologie & vrouwenziekten". Ik kreeg een bed toegewezen, de tijd was niet bekend, maar het was heel waarschijnlijk dat ik na de geplande operaties aan de beurt was.
Wat een raar gevoel, lig je op een ziekenhuisbed, terwijl er gevoelsmatig eigenlijk niks is. Ja mijn buik, die voelde zo dik en opgezwollen, het weekend was één groot drama, je voelt je al niet lekker met al die hormonen, het nieuws van vrijdag en de stress van de operatie maandag...
Ik moest de hele dag nuchter blijven en na half 8 mocht ik ook niks meer drinken.
dan komen er wel verpleegsters vragen of je wat wilt drinken, het blijft opletten ( niks dan goed trouwens over het verplegend personeel op de betreffende afdeling)
Toen was het drie uur... elk klopje op de deur deed ons opschrikken, wachten wachten... Ondertussen zat ik in het operatiehemd, waren de vragenlijsten afgewerkt en het nodige bloed afgenomen.
Weer geklop, er was nog een vraag vergeten "wilt u gereanimeerd worden?' .. ehhh.. U zei?
Ja dit hoort toch bij de standaardvragen, gezellig zo net voor je aan de beurt bent.
Om een uur of zes was het dan echt zo ver, mijn bed werd de deur uit gereden en ik kon nog net afscheid nemen van mijn lief, ach de operatie zou een minuut of 10 duren, dus ik was waarschijnlijk zo weer terug. In je bed voor je gevoel naar de uithoeken van het ziekenhuis, dan beland je in een soort wacht/bijkom/preparatie kamer. Er liepen veel mensen rond en er bleek een gezellig onderonsje bij de computer. En daar sta je dan, gelukkig kwam er een mannetje naar me toe, hij ging me 'plakken' toen kwam iemand anders het overnemen, maar gelukkig kwam hij terug. wat een heerlijk eigenzinnige man, totale rust, we hebben nog wel even gelachen, " rust kan je redden' is een uitspraak van één van mijn favoriete collega's dus dat gaf de burger moed. toen kwam anesthesist 1, toen 2, wat een lieverds, het was zo duidelijk voelbaar dat ze wisten waarom ik daar lag en dat ze heel duidelijk wisten wat ik doormaakte. "Lieverd, ga jij straks maar slapen, wij gaan heel goed voor je zorgen." en toen werd ik doorgereden naar de ok. Een hele formele procedure waar ik maar een paar gezichten heb onthouden, toen kon ik overstappen op de operatietafel, zuurstof inademen, gingen ze me vragen op welke plekken ik graag ben en met uitzichten van de Himalaya op mijn netvlies kreeg ik iets waar ik wat duizelig van werd en toen ging ik onder zeil. ( heel fijn hoe ze me vertelden wat er ging gebeuren )
Een tijdje later werd ik heel rustig wakker, rustig onder zeil is rustig wakker worden, precies zoals ze voorspeld hadden ( had aangegeven eerder eens met de gruwelijkste nachtmerries zwetend uit een narcose te zijn ontwaakt)
Er was gelijk iemand bij me en het bleek al na tienen!! Oh oh ..
ik moest daar nog blijven, ik weet ook niet meer precies waarom ( volgens mij hadhet iets met hartslag en medicatie te maken) en later kon ik opgehaald worden...
wat keek ik ernaar uit om mijn lief te zien, wat zal hij bezorgd zijn geweest, hoezo tien minuutjes... Hij bleek al op de hoogte te zijn gebracht door de opererende gynaecoloog, in een apart kamertje ~iew~ ... In flarden kreeg ik mee dat ik veel bloed was verloren.. Hij moest weg het was al bijna 11 uur en ik moest slapen. Het enige waar ik me bewust van was, waren alle slangetjes overal in, de naalden die me prikten en dat ik zo nodig naar de wc moest.
Ik mocht niet in mijn operatiejasje ( ja dan zien ze je rug.. ja duuuhuhhhh), dat was wel het laatste dat me boeide op dat moment. Infuus mobiel gemaakt en daar kon ik gaan, mooi niet, de halve afdeling zat onder mijn bloed. De nachtzuster heeft voor mij haar naam eer aan gedaan, plakte alle draadjes, naaldjes op een manier dat ik me een beetje kon bewegen...kannen vol water werden er aangesleept en opgelucht kon ik daarna gaan slapen... of bijkomen of wat het ook was....
Een ziekenhuis dat op gang komt, ik heb alle geluiden gehoord en hoe fijn is het als de zuster dan bij je op de kamer komt. Toen ik net aan het ontbijt zat kwam 'de opererend gynaecoloog" bij me kijken en vertellen hoe het met me ging. Ik herkende hem nog van de ok-procedure ( het was dan ook een erg prettige arts om naar te kijken, red.). Hij was erg verbaasd me al aan het broodje te zien zitten. Dit was de eerste keer in weken dat ik weer eens echt trek in iets had. Dat hij niet aan me kon zien wat mij de avond ervoor was overkomen, 2,5 liter bloed verloren, wat ze weggehaald hadden leek op een zwangerschap van 20 weken in plaats van 10 en mijn hartslag was daardoor erg laag geweest.
En ja hoor, weer bloed prikken. Officieel had ik na de operatie naar huis gemogen, maar eerst een nachtje omdat het laat was geworden, nu nog een nachtje omdat ik zoveel bloed had verloren en ze het niet vertrouwden. Ik was liever naar huis gegaan, maar ja wat doe je dan als het mis gaat ?
Het hielp enorm dat er hele fijne mensen op de afdeling werkten,superlief, hart voorde zaak en lekker eigenzinnige types die er écht voor me waren.
gelukkig fijn bezoek, mooie bloemen en lekker even mee in de rolstoel van de afdeling af. Moest nog even terug want bij een volledige mola kunnen de trofoblastcellen zich doorgezet hebben naar de longen en gingen ze voor de zekerheid nog even een foto maken.
Een gedeelte van de infuus met medicatie die ervoor zorgt dat de baarmoeder weer 'inkrimpt' was leeg en toen kon mijn linkerhand alvast bevrijd worden.
Jeetje wat heb ik die nacht lekker geslapen...
de dag erna ~naar huis * wiehoeeee*
de arts die gespecialiseerd is in 'mola' kwam nog even langs om me te vertellen hoe en wat verder, want helaas betekent een operatie alleen niet dat het 'opgelost' is.... ( en bij een volledige mola al helemaal niet. )
de dinsdag erop een afspraak, maandag bloed prikken en dinsdag uitslag en gesprek.
Na blij te zijn thuis gekomen, werd ik vrij direct gebeld. ze hadden wat plekjes op mijn longen gevonden en de week erop moest ik voor een ct-scan.. ~Tsjakka~ die hakte erin.
De rollercoaster was pas bij zijn derde looping....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten