........ wachten op uitslagen

zenuwslopend, ze gaan je bellen om 12 uur, ik voel de kriebels in mijn buik. Gelukkig is er een vriendinnetje met wie ik daarna even naar buiten ga en met wie ik hopelijk het goede nieuws kan vieren.

De uitslag van 2 februari, de waarden zijn gestegen ... volgens mijn arts kan het om 'eenplateautje' gaan, vergeet in de paniek die toesloeg helemaal te vragen wat dat zou kunnen betekenen. Het lijkt of het haar niet zoveel zegt "Eerst de uitslagen uit Nijmegen afwachten" ... 

Op naar volgende week. De dagen erna raak ik in een enorme dip, de spanning van het wachten op de uitslagen, een uitslag waar ik niet op rekende, alle spanning van de afgelopen tijd, ik kon het niet meer bijhouden en werd intens verdrietig. Ik heb het maar laten gaan, het moet eruit, onderdrukken is ook niet goed. De 'waarom'vraag blijft door je hoofd spoken, hoe kan een volkomen gezond lichaam door iets moois als een bevruchting zulke lelijke dingen gaan ontwikkelen?? en waarom krijg ik het niet voor elkaar dat mijn lichaam dat afvoert? Heb ik iets verkeerd gedaan? word ik gestraft? Allemaal niet reëel maar wel wat er door mijn hoofd gaat, zie die stuiterende gedachten maar een beetje in het gareel te krijgen...

Oh ja ook zoiets, bloed prikken, zie 1 buisje liggen en weet dat er 1 voor hier, 1 voor Nijmegen en 1 voor Hemoglobine moet zijn. Dat zijn er dus 3, nu is bloed prikken nog altijd niet mijn favoriete bezigheid & dan een half uur wachten in die stoel tot het geregeld is.  

Verder probeer ik me zoveel mogelijk positief te houden die week, ik weet hoeveel dat uit kan maken voor het herstel van je lichaam. Ziekenhuizen en artsen zullen je lichaam helpen, maar die celletjes zullen toch hun werk moeten doen.Van een vriendinnetje krijg ik het boek "Mind over medicine", dat hielp me wel, Lisa Rankin was zelf een conventioneel arts en onderzoekt wat omstandigheden met je doen en in hoeverre je gedachten daarbij een rol spelen, het leest prettig weg en er staan voorbeelden in die je wel achter je oor laten krabben (op de website van het boek kan je meer lezen ).

Natuurlijk voelde ik me niet iedere dag geweldig, maar meditatie, aan leuke dingen in de toekomst denken, ik probeerde alles om mezelf positief te houden en te bedenken hoe goed de uitslag aankomende dinsdag wel niet zou zijn. Ik ken ook echt de liefste mensen, wat een steun.. bloemen, kaartjes, berichtjes, ballonnen...zelfs als ik het weekend bij mijn vriendje ben om even in een andere omgeving te zijn.... ik vind iedere dag wel wat in de brievenbus. Mijn lief niet te vergeten, wat een ontzettende steun is hij voor mij.

Toen was het weer dinsdag, vriendinnetje en ik zaten al klaar op de bank, nu zij er was durfde ik tenminste te gaan plassen haha, dit telefoontje wilde ik niet missen. Mijn lijf voelde de laatste paar dagen steeds sterker, ik was bijna iedere dag lekker buiten, raakte niet na iedere straathoek buiten adem en ik had de avond ervoor zelfs gedanst!

Het werd 13 uur, 14 uur.. niks... Zelf maar gebeld, ze zouden het doorgeven aan de assistente. ~Pfffff~ "wat zou dat betekenen? is dat goed of slecht?" er gaat van alles door je hoofd. 

Uiteindelijk kwam het verlossende telefoontje...

De waarde in R'dam op 2 februari was 54.000 en nu gestegen naar 80.000 *slik* 

Dat had ik niet verwacht, ik voelde me toch zo goed, hoe kon dit dan ?

Daar zat ik in mijn leuke rokje, we zouden uit eten gaan om te vieren dat de uitslag zo goed was.Ook mijn lief had het niet verwacht, ik had veel meer kleur, ik was weer stukken actiever en nu dit?

Mijn arts vertelde me dat ze de dag erna een landelijke bijeenkomst hadden ( van de mola werkgroep ) waarin ze me zouden bespreken, de waarde uit Nijmegen was nog niet bekend, maar de weken ervoor was hij rond de 1000 en die zou nu ook wel zijn gestegen, maar ze moesten toestemming hebben om met de methotrexaat behandeling te beginnen, Omdat ik om de hoek woon van het ziekenhuis, vroeg ze me de dag erna te komen zodat we de te nemen stappen konden bespreken.

Klap in je gezicht. "Ja je hebt heel wat te incasseren hè' 

potverdikkie, wat moet ik nu?