Gewoon even 'Soof' kijken....

...gewone dingen als samen even een 'komedie' kijken, maar ja daar komt het weer 'blije aankomende vader' ... >> dan de tv maar uit en het liefst doen alsof er niks aan de hand is..

... maar het suddert het al eventjes we zijn best goed geweest in 'doen alsof'  en ik kan  we kunnen er niet omheen...
We zijn al een tijdje 'boos' .. het zit onderhuids, dat kortje lontje, weinig tolerantie

Mag ik eigenlijk wel verdrietig zijn? Tenslotte was ik voor het hele gebeuren niet echt met kinderen krijgen bezig....en hoe lang gaat dat nog duren eigenlijk?

'ik weet pas wat houden van is sinds ik kinderen heb' 'mijn leven was voor die tijd niet compleet'...... wat zegt dat over ons?

Elke zwangerschapsaankondiging, dikke buik, geboortekaartje, zwangere collega's, vrienden met kinderen, advertenties, moeder-en vaderdag, happy families met kerst op de tv...het is overal.. elke dag.. en het steekt. Ik ga mensen uit de weg en ik weet dat wij mensen uit de weg gaan. Hoe ga je daarmee om? Het is nu eenmaal waar het bij de meeste mensen om  draait.. je wil het niet uit de weg gaan, maar dat altijd maar 'flink houden' is soms even op, verdrietige mensen zijn niet leuk. 'koetsjiekoetsjie terwijl ik van binnen niks voel is niet mijn ding. Ongeïntresseerd, cynisch, jaloers... zo komt het soms naar buiten, maar wat ik voel is 'er niet bij horen', verdriet.. om iets wat er nooit heeft kunnen zijn.

En dan wilde ik zo nodig orthopedagoog zijn... Waarom kies ik een baan waarbij ik samen met kids hun leven weer op de rit krijg? Is dat wat ik wil? Is dat mijn keuze? Waarom geef ik zoveel aan andermans kinderen? Is dat nou waar ik blij/gelukkig van word, geeft dit mij nou echt voldoening? Is het eigenlijk wel okay dat ik dit goed kan?

Heb geen beslissingen hoeven nemen, maar het gevoel van hoe het voelt, is zo herkenbaar ...
https://www.freya.nl/brief-doet-ongewenste-kinderloosheid-me/

... van je afschrijven is fijn, maar hopelijk scheelt dit ook wat 'uitleg' ...

Waardes onmeetbaar klein... *jeej* .... en nu?

Heb al een tijdje niet geschreven, nadat ik 'BEP' geweigerd had, contact had met de Engelse arts en mijn waarden daalden, kwam er een plateau (zo leek het) dus wel gelijk weer een 'maar en want als' paniek. Zelf had ik nog alle vertrouwen...
Het zal je ook niks verbazen dat ik 2 weken later een ongekende daling had en nu afgelopen week zelfs 'onmeetbaar kleine' waarden... Dat is toch helemaal super... je bent beter!!

Ja.

En nu?

Ik voel me namelijk niet beter..
Het is al een hele tijd alsof ik naar een film over iemand anders kijk.
Praat er makkelijk en open over, alsof ik over iemand anders vertel....
Dus ik ben blij, met iedereen die blij met en voor me is... Ik vind ook dat dat moet, waarom zou ik niet blij zijn? Ik heb naar mijn lichaam geluisterd en dat heeft me niet in de steek gelaten.. artsen verbaasd en nu is alles weg...dan moet je wel in overwinningsstemming zijn..

dan maar beter laten weten....

Ik voel me alleen niet zo. Ik vind dat ik anderen niet moet lastig vallen, ik ben tenslotte al zo'n tijd ziek, die willen nu ook wel weer een 'gezellige' Esther ( jaja ik weet het goed voor anderen te bedenken) maar daardoor leg ik mijn eigen lat veel te hoog, ik ben nog niet zover.
Nu ik niet meer 'hoef te knokken' is er 'opeens' een ongelooflijk verdriet over me heen gekomen en ik weet hoe sterk ik misschien ook ben/lijk... niet wat ik ermee moet. Ik weet alleen dat dit me niet alleen gaat lukken, maar wat gaat me helpen?
Was dat stemmetje binnenin nu ook maar zo duidelijk... Nou ja, dat heeft me gelukkig wel laten weten dat ik het niet alleen moet willen doen... een halfjaar achtbaan zonder pauze is ook niet niks...

Neem mezelf zoveel kwalijk (weet dat dat niet klopt, maar het is een gevoel) voel me waardeloos en ja.. grote existentiële vragen borrelen naar boven... vanmiddag maar eens met mijn huisarts overleggen, ze heeft speciaal tijd voor me vrij gemaakt....

.... goed nieuws part II .....

==== Jabbadabbadoeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee!!!! ====

Kan het er lang en breed over hebben
maar mijn waarden zijn alweer gedaald en wel meer dan gehalveerd van 547 naar 243
* Wiehoeeeeee *

Voel me enorm zwak.. maar gelukkig was zelfs mijn hb wat gestegen ( 4,9 naar 5,3)
en ja ... ligt nu ook aan ijzer... dus Popeye.. `You better watch that spinach`...

Ondertussen ~dat viel niet mee, maar daardoor
heb ik wel meer respect voor haar~ gaf ze ook toe dat het goed was dat ik zo'n eigenwijze patiënt ben geweest ~Katjinggggg!!!~ ( ook daar stuiterde ik behoorlijk van in het rond... >>erkenning!!)
Heb het er ook over gehad wat een melding als ~je moet chemo en eigenlijk wel morgen~ met je doet... dat dat mentaal wel impact heeft ( en daardoor ook fysiek)
Dat je soms even tot bezinning moet komen, buiten het feit dat je lichaam nog van een operatie moet herstellen... Hoe fijn het is om weer regie te hebben over jezelf...
Heb het gevoel dat ze ze echt luisterde
en ik heb de hoop uitgesproken dat dit door zal werken naar andere patiënten....

Regie hebben... achter je keuzes staan... je voelt jezelf  tijdens/na ziekte zoveel beter als je voor jezelf  kiest...en je jezelf vooral ook weer lief vindt ( en je weer vriendjes met je lijf bent)

Dat er in het weefsel van de operatie niks is gevonden zal ik maar snel vergeten.. want als ik daar over nadenk.... ~een hele goede les... en hopelijk niet alleen voor mij~

Hatsekidééééééé......

Tja.. hoe start je zoiets??
Heb toch wel een beetje het ~Nanananananananananananaaaaaaa, lekkerpuh~gevoel
Oh ja 'zo snel mogelijk beginnen hoor, wie weet wat er anders allemaal mis gaat.. '~algehele paniek omdat ik niet meteen mijn koffertje had gepakt voor 5 dagen ziekenhuis ~ alsof ik anders dood zou gaan ...
Dat voelde voor mij niet zo, dus ik hield mijn poot stijf..
Ik heb nog steeds haaruitval van de monochemo dus dat het rotzooi is is me duidelijk... en ja ik voelde gewoon dat mijn lichaam hard aan de slag was en dat wilde ik even zo laten ( i.p.v. hardwerkende celletjes vernietigen, red.)

De specialist uit Engeland had me gemaild dat hij wel naar mijn dossier wilde kijken, dus mijn artsen gemaild (samen met het antwoord betreffende de BEP) en gevraagd of ze het op wilden sturen naar Engeland ( ze hadden mij verteld geregeld contact te hebben, dus het leek me geen probleem)

Kan je zeggen dat je wel voelt dat je goed doet, maar het blijft wel spannend hoor!

Het bezoekje aan de homeopaat had me wel gesterkt
maar toen ik donderdag mail uit Engeland kreeg, waarin deze arts mij wél cc-de, wist ik dat het goed was wat ik deed. Hij benoemde nog even fijntjes dat hij me in de CC gezet had omdat hij me erbij wilde hebben in de berichtgeving. Het lijkt een klein iets, maar het voelt zoveel beter wanneer je iets 'samen oplost' dan dat je je alleen overgeeft aan de heren en dames Doktoren.

Het was een heel verhaal, maar het kwam erop neer dat het hem geen kwaad leek te kunnen nog te wachten met multichemo.. op de scans was tenslotte niks verontrustends te zien en de Nijmeegse waarden gaven een hele kleine daling weer. ( in tegenstelling tot de Rotterdamse die bleef stijgen)

geeft wel een beetje het gevoel weer .. ;-))

Het ~Jabbadabbadoeeeeeee~klonk vanaf mijn balkonnetje door de hele straat.. en je zult wel snappen dat het voor mij niet meer te bevatten was toen ik later die middag door een verbaasde arts gebeld werd om te vertellen dat mijn waarden gedaald waren! Heb er gewoon geen woorden voor zo blij als ik ben.. het gaat de goede kant op... hier wachten we al een half jaar op.. en dan is het zover!
Okay mijn bloedwaarden zijn wel schrikbarend gedaald, maar dat verbaast me niets, de sneldelende cellen worden afgevoerd en dat kost wat ... ( de andere kijk op kankercellen, maakt dat ik het geen 'foute' cellen meer kan noemen, hoe gek dat ook klinkt)

Stelde me nog wel even voor hoe ik erbij had gezeten als ik klakkeloos had gedaan wat zij voorstelden.. lusteloos, ziek, vol gif en kaal....

Weet je wat.. ik ga gewoon een afspraak bij de kapper maken !!

en laten we die trend vooral voortzetten.... 

PS: kon het natuurlijk niet laten een artikel uit 2011 (!!) naar ze te sturen waarin de arts uit Engeland ook al tot de bevinding was gekomen dat je na alles dat ik heb moeten ondergaan, best even kan wachten met chemo en ze niet weten hoe het komt, maar er in vele gevallen vanzelf een remissie plaatsvindt...

I ♥ my intuïtion

Pfiewwwww... Wat ben ik blij met dat 'stemmetje' ♥♥♥♥

Afgelopen woensdag vernam ik dat ik multi chemo moet en eigenlijk wel direct de dag erna...  Alles in me zei nee zoals ik al schreef en ik moest de regie gaan terugpakken ....ZÓ blij dat ik dat gedaan heb ♥. Ook toen mijn eigen arts ( en niet de oncoloog) me meldde dat zelfs de landelijke groep vond dat ik maar zo snel mogelijk moest starten.

Mijn hoofd en hart niet op 1 lijn en geen vertrouwen.. zo ga je toch niet starten? (in mijn beleving werkt het dan toch niet)

Dé specialist in Engeland gemaild met mijn verhaal en in één dag antwoord, zo geweldig! Dat antwoord kreeg ik net voor ik mijn eerste afspraak bij de homeopaat binnen ging, beter kon het niet beginnen, maar daarover later meer....
Hij mailde me dus dat 1 van de middelen in die kuur die zij wilden toepassen niet helpt en me alleen maar meer toxisch zou maken. ( een middel waar ik tegenop zag/zie omdat het je longen (weer) zo aan kan tasten) Hoe ongelooflijk is dat! Als ik dat niet gedaan had, had ik nu al 5 dagen van die zooi voor niks in mijn lichaam gehad.. Te bedenken dat deze actie ook anderen in de toekomst zal besparen van iets dat niet werkt en wat een invloed het zal hebben op protocollen..
Huppelend ging ik naar boven!!

Ik vertelde het de homeopaat bij wie ik 'toevallig' via via terecht was gekomen meteen en ze kon zo
duidelijk zien hoe opgelucht ik was... Het is niet makkelijk om tegen artsen in te gaan en je vraagt je zo af of dit het juiste is en dan bevestiging ~jeej~!

Een homeopaat is véél meer dan iemand die een 'kruidenmiddeltje' voorschrijft, ik heb veel vertrouwen in een meer holistische aanpak. Alleen 'het probleem' even weghalen (de symptomen en niet de oorzaak) is in mijn ogen niet genoeg ( en ja ik weet dat dat heel persoonlijk is, maar ja dit is dan ook mijn blog ;-)) En wat een verademing iemand die écht naar je luistert !!

Het voelde heel goed bij deze mevrouw en het gesprek ging ook heel diep en 'Ooeefff' wat kon ze de vinger op pijnlijke plekken leggen....Ga er verder niet op in omdat het dan wel héél persoonlijk wordt maar ik voelde de energie gewoon weer stromen!! Ik ben zelf al anders gaan eten en wat aanvullingen genomen.. en wat blijkt? Precies wat ik nodig heb ~Wauwie~ Zo maak ik tegenwoordig 's ochtends thee van gember, iets wat ik eigenlijk altijd heel erg smerig vond en nu? Nu vond ik het opeens zo lekker ruiken, ik moest het gewoon drinken, citroentje erbij.. helemaal goed! Er is me in dat uurtje echt heel veel duidelijk geworden, ook dat ik naar mezelf moet luisteren, wat mensen ook zeggen ...ga het verder niet het web opslingeren, maar mocht je er eens over willen bomen, dan weet je me te vinden ...

Gisteren weer een ct-scan, nóg een keer kijken.. zullen ze nu wel wat vinden? Bloed afgetapt, benieuwd wat mijn waarden zijn. Ik begin me steeds beter te voelen en het zou fijn zijn wanneer mijn waarden dat nu gaan bevestigen.. ~spannend~ wel funny, had namelijk voor het eerst weer eens een jurkje aan... dan voel je je gelijk veel beter (ik dan hè.. Esther bloemenjurkje haha) op Coco's advies lippenstiftje op en gaan.....kom je bij de balie "Oh kom je voor de fotoshoot??" geweldig.. beter kan een onderzoeksochtendje niet beginnen..

Verder wil ik mensen heel speciaal bedanken die dingen voor me uitzoeken waar ik enorm veel aan heb en de ontzettend bijzondere dingen die ik zomaar in mijn brievenbus vind..Wat ken ik toch bijzonder fijne mensen ♥

en Oh ja, het weekendje CAS was he-le-maal geweldig, 

BEP...& Esther zonder krullen

BEP.. klinkt best gezellig... maar dat is ze absoluut niet
Ze gaat 5 dagen naast me liggen in het ziekenhuis en dan 2 weken rust..... (moet dan even bijkomen van haar) ... Dan zie ik haar weer... en dat 4x....Langer mag niet, want dat schijnt niemand te kunnen verdragen....
Buiten dat ze me misselijk zal maken zal ze na de eerste week al zorgen dat mijn haar uitvalt, ze mijn huid aantast, net als mijn beenmerg, seksualiteit, rode en witte bloedlichaampjes, smaak en conditie... Dus erg verheugen doe ik me niet op ons samenzijn. Ze wilden dat we elkaar morgen al zouden ontmoeten.. maar alles in me zegt nee... Eerst mijn hart en hoofd met elkaar in lijn...

De PT-scan liet de actieve cellen zien, maar of dat nou de goede cellen zijn die de restanten van de operatie aan het opruimen zijn of dat het kwaadaardige cellen zijn, dat weten ze niet..dat valt niet te zien ~@ lekker vaag~ ze kunnen me geen zekerheid geven, daar heb ik om gevraagd, tenslotte val ik steeds buiten de cijfers, ga ik mijn lichaam laten beschadigen zonder te weten of het werkt? Gaan die chemomiddelen een soort van Game of Thrones aanrichten in mijn lijf ( waarbij de 'goeien' ook allemaal weer dood gaan? )

Het zijn moeilijke beslissingen, zou graag het alternatieve circuit ingaan, maar heb ik daar tijd voor ? Ze wilden morgen gaan starten, maar de mensen die me kennen weten dat ik graag regie heb en na een  half jaar heb ik besloten die even terug te pakken, mijn hart en hoofd moeten zoals ik al schreef eerst een beetje op 1 lijn komen, bovendien zou ik naar CAS gaan en dat weekendje ga ik mooi even meepikken voor ik die 3 maanden inga.....Moet ook z'veel regelen...huisje een beetje aan kant.. een half jaar ziek hakt erin...
Via via van een homeopaat gehoord, de bijwerkingen van de chemo een beetje binnen de perken houden... Een afspraak bij een orthomoleculair diëtiste, mijn lichaam in nog optimalere conditie brengen voor wat de chemo allemaal aan gaat richten...... een lieverd die me een energetische behandeling aanbiedt... Ik en mijn lijf weer een beetje in balans... Niet alles meer in mijn hoofd... die hersens maken overuren... Op zoek naar iets dat zorgt dat ik straks nog naar buiten durf, mijn mooie krullen, waar ik zó lang over deed en nu helemaal zijn zoals ik fijn vind.... weg.. :-( .. wat blijft er van me over?

en vooral... die knop in mijn hoofd omzetten dat de chemo me zal genezen.. vertrouwen zien terug te vinden na alles dat niet werkte... Heftig voor mij en heftig voor mijn lieverd en zoals hij hij het zo mooi zegt "samen kunnen we het niet doen, ik kan er alleen voor je zijn ♥"

=Ik zou zo graag ......

een keer goed nieuws willen typen........

Kijk al een tijdje uit naar ons weekendje weg,
dat al eerder uitgesteld was...

Maar nu horen terwijl je goed opknapt van de operatie
dat de waarden wéér zijn gestegen
en niet zomaar een beetje
ze zijn ongeveer ver-vier-voudigd

Dinsdag op gesprek met mijn eigen arts en een internist
woensdag een gesprek met een oncologie arts
.....een pet-scan is al aangevraagd....
Het voelt alsof ik op de proef word gesteld... maar voor wat??
nu maar eens kijken of er ergens nog wat veerkracht in me is om me voor te bereiden op wat komen gaat.... ...

~ Is de wereld werkelijk maakbaar? ~

• Als je dit-en-dat eet word je niet ziek/ snel weer beter
• Je krijgt waar je je aandacht op richt
• Je lichaam vertelt wat er met je aan de hand is
• Je moet dankbaar zijn voor tegenslagen daar groei je van
• Al die 'bewezen' alternatieven zijn beter, want chemo maakt je alleen maar zieker
• Als je positief denkt, komt het allemaal goed

hebben we werkelijk zoveel controle over de wereld waarin we leven? Ik heb dat lang geloofd, het is zoveel makkelijker als de dingen redelijk lopen... maar opeens ziek worden vanuit het niks maakt je aan het twijfelen en ja genoeg tijd om met 'zingeving' bezig te zijn...

Wat heb ik 'verkeerd gedacht' dat dit gebeurt? Word ik niet beter omdat ik niet positief genoeg denk? Was ik toch niet zo gezond aan het leven als ik dacht?

Waarom worden andere mensen dan niet ziek? 

Wat zou mijn lichaam me met dit hele gebeuren willen vertellen? en wat is de zogenaamde zegen die ik hiervan mag ontvangen? Ga je met het risico dat snel delende cellen zich door je hele lichaam gaan verspreiden zomaar chemo weigeren? 

Door zo'n patroon van denken is het opletten geblazen wat je allemaal wel niet 'moet' van jezelf... 

zelfs nu.. terwijl je normaal al zoveel 'moet'.. ~give yourself a break~ 

Wat een verhelderend gesprek gister met mijn sectormanager die dit zo goed wist te verwoorden, We leven in een wereld waarin alles 'maakbaar' lijkt, maar is dit ook wel zo?

~makes you think~ 

Ik merk dat ik opeens veel minder 'hoef' van mezelf. Onder de mensen komen als dat goed voelt en rustig aan, Bepaalde dingen 'afbakenen' om jezelf te beschermen en vooral niet teveel 'moeten'. Eerst beter worden en jezelf de tijd geven... je gevoelens accepteren en er 'laten zijn' ..*lief zijn voor jezelf*.je weet het wel met je verstand, maar het is heel verfrissend om het op een andere manier van iemand te horen. voel me geregeld schuldig ten opzichte van alles en iedereen maarre hoe kort en duidelijk kan het zijn.. "je hebt hier toch niet om gevraagd?' 

Wat betreft het 'positief denken'....kreeg vorige week ook al een artikel dat het eens van de andere kant 'bekijkt' =van positief naar realistisch denken=  een kleine quote 

>>>>>>

Het echte probleem van positief denken
Als je in zeer moeilijke situaties min of meer wordt verplicht om positief te denken, moet je je begrijpelijke gevoelens van angst en woede ontkennen. Je bedekt die gevoelens dan met een vernisje opgewektheid. Dat is gemakkelijk voor de omgeving, maar niet voor de direct betrokkene.
In het geval van kanker wordt soms gedacht dat positief denken gunstig is voor de overlevingskansen op de lange termijn. Maar deze ‘tirannie van het positief denken’ kan ertoe leiden dat de pessimistische gevoelens van een patiënt als onredelijk of zelfs als onaanvaardbaar worden beschouwd. Veel psychologen zijn ervan overtuigd dat het onderdrukken van negatieve gevoelens schadelijk is voor de gezondheid.
En wat als de behandeling niet het gewenste resultaat heeft? Dan beschuldigt de patiënt zichzelf ervan dat hij niet positief genoeg heeft gedacht en dat hij deze ziekte en het tragische verloop ervan aan zichzelf te wijten heeft.
Ehrenreich strijdt op zich niet tegen het stimuleren van positief denken, maar tegen het feit dat mensen in een zeer moeilijke periode in hun leven worden geacht hun angsten en twijfels te onderdrukken. Dit maakt dat patiënten zich eenzaam kunnen gaan voelen, omdat het de cultuur is dat ze hun ware gevoelens moeten ontkennen. 

<<<<<<<

dat relativeert de boel weer een beetje ;-)

Op kanker.nl reageren andere mensen geregeld op je blog, wat daar zo fijn is, is dat iedereen 'hetzelfde' is.. welke vorm je ook hebt en of je nu beter wordt of niet, iedereen worstelt op zijn eigen manier... Kreeg net een dikke smile van een reactie van iemand die van nature ook wel optimistisch is en die ik graag deel... ze neemt zich dan voor om 'nooit meer positief te willen zijn' hahaha.... hoe lang houd je zoiets vol ?? ~geweldige tip~

'toevallig' lees ik daarna een andere mooie blog .. een maatje dat Charlie Chaplin citeert en zo weer precies de andere kant raakt... (ben duidelijk nog 'niet zover' en heb er grote moeite mee sommige stukjes zo te 'voelen' ... wellicht als het de tijd zover is .. mijn waarden eerst maar eens dalen...een tijdje op een acceptabel niveau gaan zitten en ik weet dat het nu echt de goede kant opgaat....en het acceptatieproces echt kan beginnen)

~Het grote raadsel~

Een verbaasde arts wanneer ik binnenloop 'Je loopt al goed zeg!' Dat was nog eens een binnenkomer.. kom maar op met die uitslag, niks stond positief nieuws in de weg, toch?

LONG DAY! LONG DAY!
Animal take day off :-P

Het vraagteken bleef bij haar aanwezig want mijn waarden waren NIET gedaald, nog geen puntje... Ze had overlegd en er is GEEN reden te bedenken... In het weggehaalde weefsel zijn verschillende trofoblasten gevonden, dus mijn waarden zouden op zijn minst gedaald moeten zijn.

EN NU? ( was natuurlijk mijn brandende vraag)

Iedere week weer prikken en uitslagen, gelukkig was mijn lief zo alert om te vragen of dat echt een meerwaarde had.. iedere week...
Hij weet dat er bij mij een trigger afgaat zodra ik het ziekenhuis binnenstap, tel daar afgelopen donderdag bij op waar ze weer 3x moesten prikken voor ze de benodigde buisjes bloed hadden, het wachten op uitslagen (en keer op keer 'n teleurstellende), dan begrijp je dat het niet het beste is voor mijn 'peace of mind'

Ze vindt het prima..(tenzij er wat anders besloten wordt of mijn waarden wat geks gaan laten zien)
Volgende week hoor ik de Nijmeegse waarde, wellicht laat die wat anders zien ... wel mega-teleurgesteld maar blijf hopen dat dit een 'hick-up' is .....

Morgen de uitslag.... gister de omslag

In de herhaling, dit keer met een 'positieve' omslag voor mij

Dagen van regen, wind en donkere luchten zijn niet de weersomstandigheden waar je van gaat huppelen... het zijn wel de dagen die maken dat je naar binnen keert en met jezelf  'aan de slag gaat' ... Je hebt niet zoveel keuze
want hoe het ook zij
Er lopen op het moment veel vrouwen met dikke buiken (waar ik dan bij denk dat ik juist nu ook zo had rondgelopen)... er worden om me heen veel kinderen geboren en er 'nemen veel mensen een kind'
Daar kan ik verdrietig van worden, gefrustreerd en vooral boos op mijn lijf, maar wat schiet ik er zelf mee op? Help ik mezelf ermee?? en op een moment 'besloot ik' dat het afgelopen half jaar wel even genoeg is geweest en ik mezelf niet nog wat extra's aan ga doen door te blijven malen over iets dat gebeurd is en dat niet veranderd kan worden. Kan er wel uren over schrijven, maar dat is té persoonlijk en gaat voor sommige mensen wellicht wat ver... maar dat ik veranderd ben is zeker en hoe bizar ook, ik voel een kracht & licht van binnen, waarvan ik nooit had gedacht dat dat in me zat.... ~Danoontje Powerrrrrrrr ~( dat gevoel ;-)

~just a reminder~

Ergens heb ik altijd geweten en weet ik ondertussen uit ervaring dat ik goed voel wat  jongeren/ kinderen nodig hebben... Er zal nooit een klein kindje dat gevallen is als eerste naar mij toe rennen om getroost te worden, daarentegen zal ik des temeer andere jonge mensen op weg helpen die vaak al heel wat tegenslagen te verwerken hebben gekregen of zich bij ingewikkelde omstandigheden staande moeten zien te houden... en kan ik wellicht in de toekomst een lichtpuntje zijn voor andere ernstig zieken, ik weet nu hoe het voelt en wie weet kan ik anderen helpen door mijn eigen proces... hoe mooi zou dat zijn?
Ik zal echt nog wel verdriet hebben om een verlies dat er niet was & alles waar ik doorheen moest, maar ik merk ... denk of hoop misschien... dat het ergste voorbij is... heb een knop omgezet gisteren.... ( ga ook niet bedenken of het 'te vroeg' is of dat soort dingen, merk dat ik mezelf er een groot plezier mee doe) het zonnetje schijnt plotseling ook weer, dat kan toch geen toeval zijn?

Straks bloed prikken en morgen weer eens uitslagen dag, maar voorlopig zon, minder pijn, kan me weer een beetje uit de voeten maken dus ook maar een eindje om... fijne dag iedereen !!

en oh ja...
zoals jullie kunnen zien is mijn schilderij niet meer zichtbaar door al die fantastische kaartjes die ik maar van jullie blijf krijgen en die me er zo doorheen slepen, zoveel persoonlijke berichtjes, heb er geen woorden voor... DANKJULLIEWEL! ♥ (jaja, ze komt langzaam uit 'haar bubbel') of zoals waarde studiegenoot H mailde ... binnenkort lekker even in 'de Kroeg' (bomen over andere zaken ~Yes!)

What is real? 

' That is real which never changes, the rest is illusion'