Waardes onmeetbaar klein... *jeej* .... en nu?

Heb al een tijdje niet geschreven, nadat ik 'BEP' geweigerd had, contact had met de Engelse arts en mijn waarden daalden, kwam er een plateau (zo leek het) dus wel gelijk weer een 'maar en want als' paniek. Zelf had ik nog alle vertrouwen...
Het zal je ook niks verbazen dat ik 2 weken later een ongekende daling had en nu afgelopen week zelfs 'onmeetbaar kleine' waarden... Dat is toch helemaal super... je bent beter!!

Ja.

En nu?

Ik voel me namelijk niet beter..
Het is al een hele tijd alsof ik naar een film over iemand anders kijk.
Praat er makkelijk en open over, alsof ik over iemand anders vertel....
Dus ik ben blij, met iedereen die blij met en voor me is... Ik vind ook dat dat moet, waarom zou ik niet blij zijn? Ik heb naar mijn lichaam geluisterd en dat heeft me niet in de steek gelaten.. artsen verbaasd en nu is alles weg...dan moet je wel in overwinningsstemming zijn..

dan maar beter laten weten....

Ik voel me alleen niet zo. Ik vind dat ik anderen niet moet lastig vallen, ik ben tenslotte al zo'n tijd ziek, die willen nu ook wel weer een 'gezellige' Esther ( jaja ik weet het goed voor anderen te bedenken) maar daardoor leg ik mijn eigen lat veel te hoog, ik ben nog niet zover.
Nu ik niet meer 'hoef te knokken' is er 'opeens' een ongelooflijk verdriet over me heen gekomen en ik weet hoe sterk ik misschien ook ben/lijk... niet wat ik ermee moet. Ik weet alleen dat dit me niet alleen gaat lukken, maar wat gaat me helpen?
Was dat stemmetje binnenin nu ook maar zo duidelijk... Nou ja, dat heeft me gelukkig wel laten weten dat ik het niet alleen moet willen doen... een halfjaar achtbaan zonder pauze is ook niet niks...

Neem mezelf zoveel kwalijk (weet dat dat niet klopt, maar het is een gevoel) voel me waardeloos en ja.. grote existentiële vragen borrelen naar boven... vanmiddag maar eens met mijn huisarts overleggen, ze heeft speciaal tijd voor me vrij gemaakt....