Copingstrategieën & dreamteams

Zo snel als ik uit het ziekenhuis kwam,zo langzaam gaat het nu... Ja ik knap iedere dag een beetje op, maar een buikoperatie is niet niks...( weet ik nu) bepaalde delen waar gewoon geen gevoel in zit ( hoort dat stuk echt bij mij?) buikspieren die het 'niet doen' en als je maar iets teveel doet voel je de wonden binnenin ... Grmpfff ...Erg frustrerend..
Zo ook gister, moest naar de psych, lopen in het ziekenhuis ( beetje gebogen en in slakkentempo) en dan ben je me toch uitgeput.. pffff ..Van dat kleine stukje??
Dan kwam ik er in het gesprek achter dat ik op het moment naar mezelf kijk als 'iemand anders' met wie dit allemaal gebeurt... een 'copingmechanisme' (aldus de psych) waar ik natuurlijk al veel over leerde in mijn vak & werk en nu blijkbaar zelf toepas zonder dat ik het eerder doorhad.
Ik kom de week redelijk door zonder dat ik 'erover' hoef te praten, ik schiet dan namelijk ter plekke helemaal vol (dat gebeurt al als iemand me een kaartje stuurt of mailt waaruit blijkt dat ze wel snappen wat me allemaal gebeurt 'het begrip', dat me wel erg goed doet trouwens )  en in een gesprek stopt 't niet, t kost me zoveel energie, ik kan het allemaal (nog) niet overzien en merk dat ik het op het moment niet aankan. Dus dat laat ik het verder maar even voor wat het is... eerst beter worden .... (dat is dus geen onwil als je ernaar vraagt, ik wil niet dat het iedere dag beheerst en weet eigenlijk niet hoe ik op 'hoe gaat het nu?' moet reageren (zou het liefste zeggen dat het prima gaat, maar dat is gewoon niet zo ))

De gesprekken gister (de Arbo belde en had ook een lijst met (hele directe)  vragen en 'tips' ~het is wel goed om te huilen met iemand~) ... het is waarschijnlijk goed en het is nodig, maar nu nog even niet...De psych vond gelukkig ook dat het voor mij prima is om op mijn eigen kompas te varen en mezelf nu even de 'rust'en bezinkingstijd te geven...
Echt vrolijk werd ik daar allemaal niet van en hoe super dat mijn ouders vanochtend met planten en bloemen aankwamen en even later ( zonder dat het afgesproken was en héél onverwacht in zijn pauze) ook mijn lief met fijne kleurtjes en mijn favoriet een bolmargriet ♥. Kwam ook nog eens prima uit naast de -anti-inkijk-bamboo ;-) Heb lieve buren, maar je hebt dagen dat je gewoon geen contact wilt en zo ga ik sneller even buiten zitten, het lokt nogal zo'n geweldig balkonnetje. Mijn moeder alles mooi georganiseerd en potten en bakken, fantastisch! 's ochtends een beetje water geven & 's middags een beetje dooie bloemetjes eruit plukken lijkt me een prima bezigheid voor de komende weken .... Oh ja en ook

nog een 'beetje mee' geweest naar de expo van Leo van Gestel door het collectieboek voor me mee te nemen... wat een held die man met zijn verschillende en stuk voor stuk prachtige werken.... wat zijn mooie dingen toch fijn!

PS: 'dreamteam' heb ik 'geleend' van een medeblogger op kanker.nl; ik vind dat zo'n goede omschrijving van de mensen die ik op het moment graag om me heen heb....

~voorbeeldpatiënt~ *tsk*

Mijn lichaam herstelt zich verbazingwekkend goed na de ingreep
Ik mocht al op dag 3 naar huis ( i.p.v. dag 5) @ 'Erasmusprotocol'
( strompel wel gebogen rond en mag nog niks, maar er is geen 'gevaar' meer en ik 'kan' alles weer)

beetje het brave jongetje van de klas uithangen hè
nu opeens wél de positieve uitzondering zijn?
'Had mijn lichaam dat een half jaar geleden niet zo kunnen doen?
i.p.v de kans van 1:2000 (mola)
naar de kans van 1:20.000 ( volledige en persisterende mola)
dan buiten de 85% vallen die geneest van MTX
en dan buiten de 99% die het normaliter redt met de dactnomycine
dat wordt een kans van eerst heel veel nullen achter de komma en dat 'geluk' dan ook ff hebben .....~grrrrr~  ( ja ik ben nog boos/teleurgesteld/zonder vertrouwen en dat in je eigen lijf... hoe herstel je dat?)

Maar ik ben weer thuis
even geen infuus, controles,medicatie, bloed prikken, zaalartsen, onrust op de gang en ander 'gedoe' aan mijn lijf/hoofd
Nu rust.. herstel... fysiek en dan kijken of ik de rest aandurf....
en dzjieeee wat ben ik blij als ik over 5,5 week weer eindelijk 's kan sporten....

Ik voel me tamelijk leeg en een zooitje in mijn hoofd...
.... dus even een korte update....
(begin juni weer controle dus nog steeds afwachten of het 'genoeg' heeft geholpen )

PS: ja ik weet ook wel dat 'die knop' om moet, maar dat lukt nog even niet.... en ik ga mezelf daar eens alle tijd en steun in geven....

PS II: 'bizarre bewustwordingen waar ik me boos over kan maken' >> kreeg bij de diclofenac geen maagbescherming voorgeschreven, toen ik ernaar vroeg was het 'oh ja wel een goed idee'
Dat is medicatie die je 'zelf moet betalen' begrip ik het nu goed als ik denk dat wij een systeem hanteren in Nederland waarbij je als je 'niks te besteden hebt'  en je al de pech hebt van ziek worden ( en bijkomende kosten ) dat je dan je 'maag niet hoeft te beschermen??" >> dat willen we toch niet met z'n allen?? <<<

...5 dagen ziekenhuis on the way....

~Pfiew dat is even slikken, had natuurlijk stiekem op een kijkoperatie gehoopt (na 1 dag weer naar huis), in het kader van grenzen verleggen hoop ik nu dat ze beslissen dat het met een horizontale snee kan ( i.p.v. een hele lelijke verticale) Ik heb vannacht al liggen bedenken dat ik een briefje voor de chirurg op mijn buik ga plakken zodat ie het in ieder geval niet groter maakt dan nodig en netjes dichtmaakt...

Maar een buikoperatie zal het zijn, dan is het niet 1 dag, maar 5 dagen ziekenhuis

5 dagen infuus'people' ... Iew...

~daargaiknogmaarevennietteveelbijstilstaan~. Voetjes op de grond, dit zal een serieus heftiger operatie gaan worden. Volgens de mevrouw die altijd het eten op de afdeling komt brengen en ons op een bankje zag zitten duurde het vroeger 10 dagen 'och meisje toch, ik zag je alweer op de opnamelijst staan, het houdt maar niet op hè'

 Had een hele lijst, want ja je moet de verhalen op internet niet lezen, daar staan alleen de drama's. ik vertrouw niet alleen op artsen (dat deed ik al niet, maar na deze periode nog minder) en ik wil weten wat me te wachten staat, hoe ik het minder zwaar kan maken en hoe ik snel kan herstellen. Ik wil ook precies weten wat ze weg halen, en hoe en wat ze laten zitten en wat de consequenties zijn...
Ze heeft wel wat ongerustheid weg weten te nemen, omdat er niks buiten mijn baarmoederwand is gesignaleerd op de CT, hoeven ze 'alleen'mijn baarmoeder eruit te halen en gaan ze geen zenuwen raken waardoor ik me over bijvoorbeeld het plassen ed. minder zorgen maak.

Ik zit daar alsof ik naar iemand anders zit te kijken die dat allemaal vraagt, alsof het niet over mij gaat. ze beantwoordt haar telefoon ook 2x uitgebreid, lief weet het goed op te lossen 'zullen we nu verder gaan voordat we zo weer gestoord worden' ... ehh oh ja, sorry hoor voor de telefoontjes ..  We hebben hier toch geloof ik geen beleefdheidspraatje over het weer? De keer erna geeft ze aan terug te bellen (jaja het werkt dus wel) Het hele lijstjes is afgewerkt, ik word nog onderzocht en mijn baarmoeder is geslonken, ze gaat het advies geven dat een horizontale snee okay is,maar de opererend arts beslist (en nee ik durf niet op het beste te hopen)
weer een formuliertje, voor de anesthesist 'loopbriefje' .. ik was voor het gesprek al geweest, moet zo alleen nog terug. Zie vriendje alweer met kromme tenen naar formuliertje 97896484643469 kijken dat nu 'niet nodig' is. Benoemt nog even het belang van 'procesmanagement' en klapt mijn voor de honderdste keer moeten aangeven of ik zwanger ben frustratie eruit.

Volgens de anestehsist ben ik 'gezond' en zal het allemaal geen problemen gaan geven, alleen mijn lage bloedwaarde zal er voor kunnen zorgen dat er bloed gegeven gaat worden wanneer hij naar de 4 zakt.

Dinsdag mijn 'intake' en woensdag als er geen spoedje tussendoor komt als eerste op de operatietafel. Ik kijk er niet naar uit om de reden en ik zie ook op tegen de operatie en de weken erna. De ervaringsverhalen die ik las ( ja ook positieve) hebben vaak een andere reden, een hoop vrouwen hebben er last van en zijn blij dat ze 'm kwijt zo, voor mij voelt het toch als een ingreep in een gezond lichaam waar ik niet op zit te wachten ( hoe erg ik ook weet dat als het niet gebeurt de cellen kwaadaardig kunnen worden).

( heb het geluidje van een infuus dat klaar is nog opgezocht om jullie mee te laten genieten, maar het is niet te vinden :-P) tu-tu-ta.... tuuu-taaaaa... tu-tu-ta... etc.

'Eenzaam' & een ~HOW TO voor buitenstaanders...~

Eenzaam?
Je bent toch graag op jezelf om de dingen een plekje te geven & weer kracht te verzamelen?
Er zijn toch genoeg mensen die je aandacht geven/ langs willen komen?
Dit is een ander soort eenzaam, eenzaam in je ziek zijn. Dat alleen jij weet wat je meemaakt, hoe het voelt en hoeveel je eraan doet om je hoofd boven water te houden. Natuurlijk ben ik enorm blij met mijn lief, bij wie ik mezelf kan zijn, kan uiten hoe ik me voel, die me aan het lachen maakt en me naar buiten sleurt en nu ook iemand met zo een zelfde verhaal, herkenning, herkenning...

Maar dat je eigenlijk niet meer 'mag' zeggen dat het niet goed gaat, dus je steekt wat vaker je duim op, of je negeert de vraag op slinkse wijze... dat je al een 'half jaar' aan de kant staat en de wereld doordraait en zo zijn er nog wel wat dingen die je gevoel van alleen zijn versterken.

Zo kwam ik op het idee om een 'How to... ' te schrijven, wie weet als je ziek wordt, lieverds om je heen, of er erg zwaar weer is in je leven dat je er ook wat aan hebt. 

• Wanneer je eigenlijk geen tijd hebt/het alleen doet omdat 'het hoort' vraag dan niet hoe het gaat; er is niks pijnlijker dan eigenlijk meteen weer afgekapt worden 'Nou positief blijven hoor, ik denk aan je' ~smileys~ Ik snap die hint ~ik moet nu weer verder~echt wel. 
• Ga niet beginnen over de zus van de neef van de bloemist om de hoek is ook/ heeft ook... ~aaagh~ Mensen zijn anders, iedereen heeft wat anders, heeft andere omstandigheden, mensen om zich heen en heeft een ander hart, we beleven het allemaal anders. 
• Oh je vindt dat we 'een prachtige reis maken' ??  ~alstjeblieft, ruil graag met je~ dan ga ik wel een paar weken in Azië rondtrekken....nu voelt het meer als een enkeltje Hel.
• 'Er zit vast iets positiefs in...' ~daar ga ik even voor zitten~ en als het al zo is, dan zie je dat echt niet op momenten dat je het ene slecht bericht na het andere krijgt, je zo ongeveer in het ziekenhuis woont en je maar moet ondergaan wat er 'moet' gebeuren. 
• 'Alles gebeurt met een reden' ... wie weet over een tijdje, maar dat is iets dat je écht niet wilt horen als je er middenin zit.
• Het doet je veel verdriet om mijn blog te lezen... Sorry dat mijn dagelijkse realiteit jou zoveel verdriet doet.
• Je hebt veel aan je hoofd en dan laat je even niks horen, Prima! maar het 'ik ga omdat jij ziek bent mijn eigen problemen niet bagatelliseren' wat voegt het toe om dat mij te laten weten?
• 'Je moet wel positief blijven hoor,dat helpt.' En hoe zit het dan met het verdriet,de boosheid en de machteloosheid die opstapelen?
• 'Het komt weer goed'  Ja dat denk ik ook al maanden, maar ondertussen durven we het niet eens meer uit te spreken of van te dromen, dat alles weer 'normaal' is.
• 'Je zult er sterker door worden'...  precies wat ik nodig had.. sterker worden
• 'Je zult ervan groeien' ... idem... dat was ook wel gelukt na tegenslag no1.
• en pliezz pliezz pliezzz  Vraag alleen hoe het gaat, wanneer je het écht wilt weten..
• Oh ja IK BEN NIET ZIELIG!!! (slachtofferitis... ~jeuk~)

Bezoek kost me al veel energie, me inhouden omdat ik het wel gezellig moet zijn nog meer, niet te vergeten het moeten relativeren 'dat het wel goed bedoeld zal zijn'. Ik zal ongetwijfeld wat mensen op de tenen trappen, maar ik ben het wel kwijt en mocht je dit allemaal wel logisch vinden ( en ik weet dat er genoeg zijn die dat doen ♥), dan vind ik het erg leuk als je langskomt, de komende weken dat ik 'niks mag' of erna.

Één in de twee jaar...

Zo vaak komt het voor wat ik heb ... wat wij hebben is het ondertussen...Hoe ik dat weet?

Mijn 'voorganger' heeft me gevonden, het is ongelooflijk. Zij heeft het uitgerekend door middel van de cijfers tijdens haar chemo's en ze vond mijn oproepje afgelopen week 'toevallig' op 'kanker.nl'. Mailcontact, het wordt steeds duidelijker dat we allebei de 'uitzondering op de uitzondering op de uitzondering zijn'. Kreeg al handige tips voor het gesprek dat ik zo met mijn arts moet gaan hebben over de operatie.

Ik ben er stil van...één in de twee jaar in Nederland en zij leest toevallig mijn oproepje. Het idee dat er iemand is die ik kan ontmoeten, die ik niks hoef uit te leggen, die precies weet wat je doormaakt en voelt. Ik kijk er erg naar uit om haar te ontmoeten, maar voorlopig eerst een operatie op de agenda.

Dag 2 van de 'opname'

Tiepsel ondertussen alweer vanuit het ziekenhuis, ik ben gesignaleerd en ze laten me gelukkig even met rust. Oh nee toch niet 'u heeft geen medicijnen?' ... 'mag ik vragen wat u heeft?' ... Nee eigenlijk niet want dan word ik erg verdrietig,vraag maar aan de verpleging. Daarna komen ze me weer onderzoeken (bloeddruk enzo) 'heeft u verder nog wat nodig?' 'zullen we u verder met rust laten?' Ja graag ~opgelucht adem haalt~

Wakker gelegen vannacht ~piekerdepieker~ Ik moet denken aan de overbuurvrouw die zo naar haar kinderen krijst in de tuin omdat ze de hele tijd wil bellen, ziet ze nou echt niet dat ze alleen even wat aandacht en een knuffel willen van hun moeder? Dat ik straks weer kinderen/jongeren & hun ouders ga helpen, wijzer maken, oplappen, in hun kracht zetten, op weg helpen..... bij wie ik ook wel eens bedacht voor dit allemaal zou gebeuren dat ze nooit kinderen hadden moeten 'nemen'... Wanneer ik afgestudeerd ben zal ik dit nog meer gericht gaan doen en hoe ontzettend moet ik daar nu niet aan denken...

Hoe zal ik me straks voelen zonder baarmoeder? Voel ik me dan nog wel vrouw? zal er wat veranderen? en wat dan precies? Is daar wat aan te doen? Een hoop vragen die ik maar opschrijf  voor het gesprek vrijdag (al verwacht ik een 'ja dat is bij iedereen anders antwoord') Hoe zal ik ermee gaan dealen, in december wilden we gaan samen wonen en bedachten we wiens kenmerken het kindje zou hebben, over een week heb ik geen baarmoeder meer...

Het weekendje weg, we zouden vieren dat ik n maand overal vanaf zou zijn, dat hoogst waarschijnlijk niet door kan gaan, het is een pittige operatie 3 dagen ervoor, dag wandelweekendje op de Posbank. we hopen dat we er iemand anders blij mee kunnen maken...

Moet met mijn studiemaatje nog een rapport afronden,zo blij dat ik al zoveel gedaan heb,gaat me toch niet gebeuren dat dat volgend jaar helemaal opnieuw moet. Stage waar ik op gesprek mocht komen en waar ik graag stage zou lopen afzeggen 'wat moet ik zeggen??' gewoon eerlijk zijn denk ik maar betreffende de operatie.. Hoop zo dat ze me over een paar weken nog een kans geven om op gesprek te komen (ik weet hoeveel mensen er op zoek zijn naar een stage en dit is een bedrijf waar ik mezelf ook nog zie groeien, i.p.v.alleen maar kansloos de uurtjes draaien)... Maal-maal-maal...

vragen zijn nooit dom maar soms.. 

Vroeg weer wakker, we hadden nog teksten voor t-shirtjes gezocht,om te voorkomen dat ze weer met me wilden praten ... wat kan een mens toch opknappen van een beetjesarcasme... ben zelf nog even verder gaan
zoeken,er zijn blijkbaar nog  mensen met dezelfde gevoelens... en ook t.o.v. het geluid van een infuus dat klaar is/vastloopt ~aaaagh~ (maar die bewaar ik voor de opnameblog ;-) Dat geluid hoop ik over een week heel lang niet meer te horen... ~allergie ontwikkelt~

Krijg van een vriend en lotgenoot ophet moment dat ik mijn blog bijwerk een mooie link ♥  dankje...ook voor je fijne ingesproken berichtjes.. die heb ik bewaard voor onder naar het ziekenhuis wandelen, dat  loopt zoveel lichter...

Cancer Survivor Emily McDowell Designs The Cards She Wishes She’d Received From Friends And Family

Of dat ze dat tegen je zeggen/appen/mailen wanneer de situatie ingewikkeld voelt... En ja ik krijg verschrikkelijk veel kaartjes en andere dingen en die doen me echt heel goed, maar deze uitspraken zijn zó herkenbaar... De teksten bij de omschrijving van de kaartjes op haar eigen site vind je hier ...

fijne vervangingen voor ~sterkte~ ~het komt goed~ ~ ik stuur je goede vibes~ en al die dingen waar ik het eerder over had, goed bedoeld I know, maar het voelt ook alsof je positief moet zijn en denken en soms voel je dat gewoon niet zo en wil je je liever ook niet slecht voelen omdat dat even niet lukt.

Ik vind het trouwens best spannend een 'MRI' een uur stil liggen, herrie, wat zal er uit komen? heb wel aan een cd-tje gedacht..

Mail van het ziekenhuis, dinsdag word ik weer opgenomen en woensdag gaan ze opereren.... moet me een pakket papierwerk invullen, daar kunnen ze qua bureaucratie bij de overheid nog wat van leren *oinkepoink*  (staat waarschijnlijk allemaal al in hun computertjes)

~Jammer joh..... ~

..... Lekker weekje achter de rug, superweekend..
Voel me relatief goed, mijn lichaam weet om te gaan met een Hb van 5,2 ... ik voel me een week niet ziek en heb er weer zin in... de toekomst
Het is me aan te zien en de mensen om me heen en ik zijn vol goede moed...
Samen naar het ziekenhuis, dan gaan we erna even lunchen om het te vieren, het kan niet anders dan dat het de goede kant opgaat als ik me zo voel... Ben wel benieuwd hoe en waar ze de chemo gaan zetten, mijn handen zijn nog niet genezen...

>. het moment dat we de dokterskamer binnen stappen weet ik al dat het mis is 'Hallo mevrouw L. hoe is het met u?' Ohoooohhhh... en ja hoor

• Waarden zijn nauwelijks gezakt
• Geen chemo meer, ook het nieuwe middel werkt niet
• Gelijk opgenomen worden zodat er a.s.a.p. een CT-scan en MRI gemaakt kunnen worden ( en nee, dan kan je niet tussendoor naar huis????)
• Als ze uitzaaiingen vinden wordt het een chemo-cocktail
• gezien de waarden gaan ze ervan uit dat het niet uitgezaaid is, dan een operatie om mijn baarmoeder te verwijderen...
• ... stilte...

Word ik verwacht iets te zeggen nu? dat vraag ik haar maar meteen 'Wat wil je dat ik zeg?' We zouden haar 'sociaal niet zo handig noemen' maar dat ik dit van haar moet horen i.p.v. mijn eigen arts... Ik wil weg, dus vraag ik maar de praktische zaken, Blijkbaar moet ik echt meteen opgenomen, dus spullen halen en weer terug...

Zodra de receptioniste van 'mijn oude afdeling' me groet beginnen de tranen te stromen, ik wil hier zó niet zijn. Ik krijg een kamer alleen, dat is fijn, dan kan mijn lief bij me blijven. De zuster geeft aan dat mijn eigen arts 'zo' langs komt , de CT scan zal om 3 uur zijn, dus het zal weer een wachtdagje zijn. We hebben ons weer een beetje herpakt, bezig met inspiratie zoeken om van oude dingen iet nieuws te maken >langleve Pinterest<  dan komt de dokter...

Ik krijg weer het hele verhaal te horen, voel me soms net een debiel, het heeft genoeg impact om het na 1x horen te weten hoor... 'Gezien mijn leeftijd' gaan we vrijdag bespreken op welke manier ze mijn baarmoeder gaan verwijderen, Ik voel me op zulke momenten zo ontzettend afgeschreven, 'gezien mijn leeftijd' kon ik indertijd stoppen met de pil om de migraine te verminderen... maar ondanks 'gezien mijn leeftijd' was er toch een bevruchting...'Dan ga je toch terug naar je gevoel van vóór die tijd?' ... ~plop~ 2 slecht nieuwsgesprekken op 1 dag, maar natuurlijk ik zet die knop wel 'ff ' om. pfffff... Had me nog zo voorgenomen om niet te reageren, het levert me niks op en ik word er alleen maar boos en verdrietig om. Het kan me op dat moment niks meer schelen, doe maar wat je wilt, ik

ben klaar met vechten en waarvoor eigenlijk? Ze blijft zitten, ik moet de zingeving loslaten en bedenken dat het pech is, heb ik nog met de psycholoog gesproken? Ik zal iemand nodig hebben om dit een plek te geven, dit heeft ontzettend veel impact ~joh?~. een psycholoog gaat me niet helpen, ik zal iemand moeten vinden die me handvatten op een meer spiritueel level kan geven, maar eigenlijk wil ik nu het liefst zo snel mogelijk geopereerd worden zodat ik het achter me kan laten, of ze nu 4 sneetjes gaan geven in een 'kijk' operatie of 1 grote overdwars (omdat de kans op weer veel bloedverlies aanwezig is), dat letterlijke litteken zal er gaan komen en me voorlopig nog wel even aan deze tijd blijven herinneren.... Deze week lukt niet, volgende week gaat ze de OK voor me reserveren... Ik kan mijn afschuw naar het ziekenhuis maar niet verbergen wanneer er weer iemand binnenkomt en eigenlijk niet weet wat er aan de hand is ik ik het wéér moet vertellen (en weer tranen) Laat mij het maar even lekker 'ontkennen' ik kan het er nu gewoon niet bij hebben....

Na de CT scan heb ik 'verlof' gekregen, ik hoef gelukkig niet in het ziekenhuis te slapen, ik moet bereikbaar zijn en de volgende dag om 12 uur weer aanwezig zijn, mochten ze eerder tijd hebben voor de MRI.

Mijn lief sjouwt mijn 'hoekomikdedagdoor' dingen weer mee naar huis, maar we hebben de avond lekker samen ... 'De ballentent' stond nog op ons 'to do' lijstje, ik wil geen risico lopen bekenden tegen te komen, dus een ideale plek aan de Maas om even bij te komen van de dag. Dat was het beste dat ons die dag kon overkomen, alsof we in een cabaret programma beland waren.... En ja ook nog heerlijk gegeten, met Paulaner bier (van de tap!), wat smaakte dat goed! Het terras zat bomvol met het mooie weer en het eten was niet aan te slepen. Het begon al met iemand die op de vraag wat ze wilde eten een Chardonnay antwoordde, Claudia herhaalde dat nog maar eens voor de rest van het terras, de mevrouw naast ons 'waar is het toilet?' ~Nou binnen~(met dikke knipoog naar mij) haha... daarna begon er iemand over de koffie die te sterk was te zaniken, nou dan moest je net bij Marco zijn, laat duidelijk weten geen tijd te hebben voor dat gezeur, en niksniet even achter een hoekje maar gewoon 'plein public' een andere vrouw had het 'eten niet gesmaakt' nadat ze wel haar bord leeg had ~oh dat dacht ik al, dat het u niet zou smaken~ Er werd een hele show van gemaakt. Het verband van de zoveelste infuus zat nog op mijn arm en hij vroeg ook meteen wat het was 'is het erg?' Ja eigenlijk wel 'wat hebbie dan' .. heerlijk die directheid en niet zielig doen..dat ik nu even met verlof mocht  "ja dat is kut'.. 'maar daar ga ik wat aan doen hoor' en dat is gelukt ~Big Time~ we hebben zitten schateren.....  wat liepen we met een heel ander gevoel naar huis... na koffie van de zaak, en een 'jullie komen wel terug hè' .....~zekerweten! ~dankjulliewel ♥~

Voorbij gevlogen

'the best medicine'

Deze week is er iedere dag iemand mee gegaan, wat een verschil! ik moet het ook allemaal niet 'even' alleen willen doen, heb het onderschat. Wanneer er mensen meegaan waar je je prettig bij voelt, die er alleen maar hoeven 'zijn', wat een verschil!
Moet ook eerlijk zeggen dat ik blij ben dat ik nu op de 'dagbehandeling oncologie' moet komen, wat is het daar goed geregeld en wat een ontzettende lieverds werken daar. Ondanks de chemo's voel ik me 'in de watten gelegd' ... Zo secuur en ze weten heel goed wanneer er wel of niet een nieuw infuus aangelegd moet worden, je merkt dat het hun specialiteit is. 'Mevrouw L. u weet dat u zaterdag naar die en die afdeling moet hè' alles op mijn kaartje geschreven, aan de vervangende afdeling (i.v.m. koningsdag van afgelopen maandag) doorgegeven dat 'hevelen'bij mij geen zin heeft, omdat mijn infuus dat nooit doet, maar dat dat niet betekent dat hij niet goed zit ~YES~! Dat scheelt een berg ( en vooral veel 'geprik') wat een TOPPERS! Toen ie ging ontsteken en in de andere gezet moest worden, vloog de naald erin en voelde ik er in verhouding voor het eerst nauwelijks wat van ~Jihaaaaa~ (en ja dat mag dan ook wel 's gezegd en heb ik hen ook zeker laten weten !)

de week is voorbij gevlogen, tijdens de behandeling afleiding, na de behandeling even een bakkie

Dankjulliewel  ♥

en/of een wandelingetje doen met wat gezellige kletspraat, helemaal TOP! Lieverds, enorm bedankt !!! Ook voor de allerliefste kaartjes, appjes, mailtjes en het ongelooflijke verrassingspakket, luisterboek, puzzelboekjes, gelukssteentje, tijdschriftpakketten en de allerallerlekkerste theetjes.... dit heeft zoveel positieve impact, brievenbus openen is een feest, wisten jullie maar half hoe goed me dat doet!! SUPER SUPER SUPER!! Zoveel mensen die aan me denken, wat een steun....Morgen nog 1 dagje en dan weer een weekje naald-ziekenhuisloos door het leven!! Geen misselijkheidpil nodig gehad so far ( krijg natuurlijk wel anti-middeltje voor mijn chemo) maar alles dat je niet hebt is al meegenomen! Blijf ook wandelen en ja.. ook als ik geen zin of puf heb, achteraf ben ik zo blij wanneer ik of iemand anders me ertoe gezet heeft! Dankje lekker ding ♥(ˆ⌣ˆԅ)

Én... niet te vergeten de mede-patiënten en hun dierbaren, wat een fijne mensen... zoveel humor ook, de grappige man van de vrouw naast me 'zo ben je nu al klaar?' ~smile~ tips uitwisselen hoe je beter de chemo doorkomt.. wat te doen bij kortademigheid... grapjes met de verpleging... cynische grapjes die alleen wij 'mogen'maken...die kleine dingen....
Dan vandaag binnenkomen, iemand van dansles, in eerste instantie schrok ik, zulke leukerds ( hij en zijn vrouw) nooit wat van gemerkt, is al 2 jaar ziek, ongeneeslijk...nooit wat van gemerkt, ja dat hij niet altijd de pasjes onthield, maar ja, daar waren er meer van... dat je dan nu beseft dat dat de chemo was....  Dat ik die mensen tegenkom, dat doet wel wat met me. zoveel dingen die je dan van elkaar met een half woord 'begrijpt' ... De vraag op deze afdeling is meestal 'word je nog beter?' Ik kan daar vanuit mijn hart een volmondig ja op geven... wat een geluksvogel ben ik eigenlijk....


Ondanks de chemoweek, het slechte nieuws (mijn Nijmeegse waarde is gestegen tot 9,4) loopt mijn hart over, gevoelsmatig heb ik een 'fijne' week gehad, met het zonnetje uit het ziekenhuis, fijne mensen om me heen, mijn lief die er zo ontzettend voor me is, de tuin van mijn hem die lekker groeit na de aanplantingen en de kalkverwennerij van afgelopen week, van het weekend mee naar mijn 'buitenhuis' in Brabant... het klinkt gek, maar ik voel me dankbaar en met een licht hart... dus dat laat ik even lekker zo

Ben ook best trots op mezelf, nadat ik het dinsdag écht niet meer zag zitten me nu toch weer zo (dankbaar en hoopvol) voelen, dat bewust aangepakt hebben, mezelf bij mijn lurven hebben weten te pakken, mezelf ertoe zetten lekker naar buiten te gaan, de goede dingen weten te waarderen, hoopvol kunnen en weer durven zijn, verwachtingen bijstellen, accepteren en het beste verwachten, in kleine wondertjes blijven geloven, ook mijn studie oppakken al is het op een laag pitje, afleiding afleiding, bovendien zijn de Mastervakken de meest boeiende, dus erover lezen is geen straf (en gaat het lekker over andermans 'problemen :-P), Kan eindelijk zeggen... 'Essie dat doe je best goed'. Je hebt geen straf en dit niet 'verdiend' en ook niks gedaan dat dit kan veroorzaken en ik geloof dat ik dat eindelijk eens begin te beseffen (mede dankzij het fijne gesprek en de ervaring en relativerende kijk van jouw lieverd M. deze is ook voor jou, stoere vrouw!

(>‿♥) ~Ⓕⓘⓙⓝ ⓦⓔⓔⓚⓔⓝⓓⓙⓔ ⓛⓘⓔⓥⓔⓡⓓⓢ~  ❀◕ ‿ ◕❀