~ Is de wereld werkelijk maakbaar? ~

• Als je dit-en-dat eet word je niet ziek/ snel weer beter
• Je krijgt waar je je aandacht op richt
• Je lichaam vertelt wat er met je aan de hand is
• Je moet dankbaar zijn voor tegenslagen daar groei je van
• Al die 'bewezen' alternatieven zijn beter, want chemo maakt je alleen maar zieker
• Als je positief denkt, komt het allemaal goed

hebben we werkelijk zoveel controle over de wereld waarin we leven? Ik heb dat lang geloofd, het is zoveel makkelijker als de dingen redelijk lopen... maar opeens ziek worden vanuit het niks maakt je aan het twijfelen en ja genoeg tijd om met 'zingeving' bezig te zijn...

Wat heb ik 'verkeerd gedacht' dat dit gebeurt? Word ik niet beter omdat ik niet positief genoeg denk? Was ik toch niet zo gezond aan het leven als ik dacht?

Waarom worden andere mensen dan niet ziek? 

Wat zou mijn lichaam me met dit hele gebeuren willen vertellen? en wat is de zogenaamde zegen die ik hiervan mag ontvangen? Ga je met het risico dat snel delende cellen zich door je hele lichaam gaan verspreiden zomaar chemo weigeren? 

Door zo'n patroon van denken is het opletten geblazen wat je allemaal wel niet 'moet' van jezelf... 

zelfs nu.. terwijl je normaal al zoveel 'moet'.. ~give yourself a break~ 

Wat een verhelderend gesprek gister met mijn sectormanager die dit zo goed wist te verwoorden, We leven in een wereld waarin alles 'maakbaar' lijkt, maar is dit ook wel zo?

~makes you think~ 

Ik merk dat ik opeens veel minder 'hoef' van mezelf. Onder de mensen komen als dat goed voelt en rustig aan, Bepaalde dingen 'afbakenen' om jezelf te beschermen en vooral niet teveel 'moeten'. Eerst beter worden en jezelf de tijd geven... je gevoelens accepteren en er 'laten zijn' ..*lief zijn voor jezelf*.je weet het wel met je verstand, maar het is heel verfrissend om het op een andere manier van iemand te horen. voel me geregeld schuldig ten opzichte van alles en iedereen maarre hoe kort en duidelijk kan het zijn.. "je hebt hier toch niet om gevraagd?' 

Wat betreft het 'positief denken'....kreeg vorige week ook al een artikel dat het eens van de andere kant 'bekijkt' =van positief naar realistisch denken=  een kleine quote 

>>>>>>

Het echte probleem van positief denken
Als je in zeer moeilijke situaties min of meer wordt verplicht om positief te denken, moet je je begrijpelijke gevoelens van angst en woede ontkennen. Je bedekt die gevoelens dan met een vernisje opgewektheid. Dat is gemakkelijk voor de omgeving, maar niet voor de direct betrokkene.
In het geval van kanker wordt soms gedacht dat positief denken gunstig is voor de overlevingskansen op de lange termijn. Maar deze ‘tirannie van het positief denken’ kan ertoe leiden dat de pessimistische gevoelens van een patiënt als onredelijk of zelfs als onaanvaardbaar worden beschouwd. Veel psychologen zijn ervan overtuigd dat het onderdrukken van negatieve gevoelens schadelijk is voor de gezondheid.
En wat als de behandeling niet het gewenste resultaat heeft? Dan beschuldigt de patiënt zichzelf ervan dat hij niet positief genoeg heeft gedacht en dat hij deze ziekte en het tragische verloop ervan aan zichzelf te wijten heeft.
Ehrenreich strijdt op zich niet tegen het stimuleren van positief denken, maar tegen het feit dat mensen in een zeer moeilijke periode in hun leven worden geacht hun angsten en twijfels te onderdrukken. Dit maakt dat patiënten zich eenzaam kunnen gaan voelen, omdat het de cultuur is dat ze hun ware gevoelens moeten ontkennen. 

<<<<<<<

dat relativeert de boel weer een beetje ;-)

Op kanker.nl reageren andere mensen geregeld op je blog, wat daar zo fijn is, is dat iedereen 'hetzelfde' is.. welke vorm je ook hebt en of je nu beter wordt of niet, iedereen worstelt op zijn eigen manier... Kreeg net een dikke smile van een reactie van iemand die van nature ook wel optimistisch is en die ik graag deel... ze neemt zich dan voor om 'nooit meer positief te willen zijn' hahaha.... hoe lang houd je zoiets vol ?? ~geweldige tip~

'toevallig' lees ik daarna een andere mooie blog .. een maatje dat Charlie Chaplin citeert en zo weer precies de andere kant raakt... (ben duidelijk nog 'niet zover' en heb er grote moeite mee sommige stukjes zo te 'voelen' ... wellicht als het de tijd zover is .. mijn waarden eerst maar eens dalen...een tijdje op een acceptabel niveau gaan zitten en ik weet dat het nu echt de goede kant opgaat....en het acceptatieproces echt kan beginnen)